Hunkeren naar rust. Wie wil geen rust in zijn leven? Ik zie dat veel mensen altijd druk zijn. Druk met werken, want dat moet. Het liefst veertig uur in de week. Wie dat precies vraagt, is niet duidelijk. Meestal wordt 'de baas' genoemd. Hoewel die baas dat waarschijnlijk niet zo expliciet heeft genoemd.
De mensheid is ook druk met sociale netwerken. Soms fysiek, op coffeeclubs. Best handig, die netwerkbijeenkomsten. Misschien ontmoet je een andere baas, waar je weliswaar meer uren moet maken, maar waarbij je toch meer op je plek zit. Dat is het 'wenkend perspectief'.
Wie daar niet zoveel tijd voor heeft, kan via twitter en LinkedIn netwerken. Net zo handig, dan hoef je de deur niet uit.
Rick Timmermans is een kind van zijn tijd, zo wordt hij genoemd in het boek 'Hunkeren naar rust'. Hunkeren, een woord waarin een sterk verlangen zit opgesloten. Een dorsten naar iets. Hunkeren klinkt als iets voor 'beyond the horizon'. Naar iets verlangen wat nog voorbij de horizon ligt. Het ligt zeker niet binnen handbereik. Je weet dat het er is, maar het ligt te ver buiten beeld. Dat doel ligt nog achter het puntje op de horizon - de plek waar de aarde ophoudt te bestaan en je van die pannenkoek afvalt.
Voor Timmermans is dat de rust. Om die rust te vinden, gaat de journalist op pelgrimage. Niet zozeer naar een oord op bedevaart. Nee, Timmermans pelgrimeert door de Regel van Benedictus. Om dat doel te bereiken, reist hij langs diverse Benedictijnse kloosters. De gereformeerde schrijver ontdekt de zin en het nut van de Regel.
Benedictus van Nursia is de stichter van de regel. In de zesde eeuw schreef hij zijn Regula Benedicta. Hij was niet de eerste - waarschijnlijk heeft hij zijn eigen ideeën gecombineerd met bestaande klooster-regels. Maar wat hem wel uniek maakt, is dat zijn Regel na vijftienhonderd jaar nog steeds wordt gehanteerd.
Het boek vindt zijn prisma in het verhaal van de Benedictijner monniken in Tibhirine, Algerije. De kloosterlingen krijgen tijdens kerstavond bezoek van de moslim-terroristen. Zij willen dat de arts van het klooster de gewonden verzorgt. Als de kloosteroudste Christian verteld dat dat niet kan (de arts is te zwak), vragen de militairen om medicijnen. Ook dit is niet mogelijk.
De soldaten nemen afscheid. Bij hun vertrek zegt Christian dat zij in het klooster kerst vieren, de Vredevorst is op aarde gekomen. De legerleider verontschuldigt zich, maar beloofd terug te komen. Drie jaar later is het zover: de moslim-terroristen zijn terug en gijzelen acht broeders. Om ze na twee maanden de keel door te snijden.
Timmermans schrijft: “De monniken van Tibhirine (in Algerije) namen hun roeping serieus en lieten zich niet bedreigen door geweld. Ze waren doodsbang en het kostte tijd om in het reine te komen met de gedachte dat blijven zeer waarschijnlijk hun einde betekende, maar ze bleven. Uit liefde en in hoop een teken te zijn dat geweld niet de weg is. Dat vrede de weg is. Ze zaten niet voor zichzelf in het klooster, niet omdat het kloosterleven veilig is, maar omdat ze Christus hadden beloofd Hem te volgen.”
Kunnen we als protestanten iets leren van de katholieken? Wat mij betreft zeer zeker. Wat we kunnen leren, heeft Timmermans beschreven in 'Hunkeren naar rust'. Een document humain waarin persoonlijke worstelingen niet worden verdoezeld. En daardoor een herkenbaar boek, een mooie aanzet om zelf ook te gaan pelgrimeren in Benedictus' Regel.
Bedankt, Rick Timmermans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten