Bijbel-edities

De invoering van de Nieuwe Bijbelvertaling (NBV) heeft tot een wildgroei geleid. Overal duiken bijzondere edities op van de NBV. De Jongerenbijbel, met ‘moderne kanttekeningen’ (aldus mijn vrijgemaakte collega Van der Heide). De Studiebijbel en de Studiebijbel in Perspectief (dát zijn pas moderne kanttekeningen, Van der Heide!). En natuurlijk de Zorgbijbel, de Metalbijbel, de Meidenbijbel, et cetera.

Wanneer tijdens een dienst het gekozen Schriftgedeelte wordt voorgelezen door een gemeentelid, biedt mij dat de gelegenheid de gemeente rond te kijken. Het gros van de gemeente leest mee via de beamer. Lang leve de moderne ontwikkelingen. Het volk kan niet meer aankomen door te zeggen dat ze de Bijbel is vergeten; in veel gemeentes wordt vrijwel alles geprojecteerd.

Een aantal gemeenteleden leest mee uit een meegenomen Bijbel. Wel zo goed, want je kunt makkelijker de context bekijken, en snel zelf wat opzoeken. Van die gemeenteleden hebben sommigen een Studiebijbel of Jongerenbijbel mee. Wat ik op zich een goede zaak vind, maar toch ook mijn twijfels bij heb.

Niet dat het verboden is om zo’n Bijbel met kanttekeningen mee te nemen. Zulke Bijbels kunnen je goed begeleiden in het onderwijs van de Schrift. Goed voor persoonlijke Bijbelstudie, en voor gesprekken in de miniwijken of groeigroepen.

Maar niet zozeer voor een kerkdienst. Af en toe bekruipt mij het idee dat ik word gecontroleerd. Of dat de jongeren – die vaak zo’n Bijbel meenemen – om zich heen kijken: puur om te zien of zij wel worden opgemerkt met zo’n bijzondere Bijbel. Dat zij net een stapje verder gaan dan de rest van de gemeenteleden. Dat ze eigenlijk net als de dominee zijn.

Nogmaals, het is niet fout om zo’n Bijbel mee te nemen naar de kerk. Maar het geeft wel een verkeerd signaal af.