zaterdag 8 juni 2013

“Syrische Opstand”

Vanmiddag sprak ik een vriend van mij. Omdat ik pastor ben, en hij geïnteresseerd in theologie, spreken we vaak over kerkzaken. De Bijbel, theologische verhandelingen, kerkpolitiek. Gewoon, omdat het kan.
Het gesprek van vanmiddag verliep anders dan ik had verwacht. Ditmaal moest de pastor in mij naar boven komen. Een luisterend oor avant la lettre. Mijn vriend vertelde dat hij in verwarring is, al een aantal jaar. Of nou ja, verwarring? In ieder geval ervaart hij zichzelf steeds meer als opstandig.
Enorm opstandig. Alsof hij inwendig een Syrische Opstand voert.
Deze opstand gaat niet tegen de demonen of duivelse krachten. Deze opstand is veel subtieler, zei mijn vriend. Het gaat namelijk tegen Opwekking en de hele muzikale ontwikkeling binnen zijn kerk.
Mijn vriend behoort tot een van de traditionele gereformeerde kerken, een van de laatste ‘zuilen’ uit de vorige samenleving. Steeds vaker wordt afscheid genomen van de psalmen, gezangen en geestelijke hymnen. Meer een meer wordt Opwekking gezongen. Of Sela. Kees Kraaijenoord.
Want dat wil de jeugd.
Maar mijn vriend niet, hoewel hij wel degelijk nog tot de jeugd behoort.
Hij vertelde:
‘Al die Opwekking en Sela en dat soort muziek, daar krijg ik jeuk van. Ik herken me daar totaal niet in, het staat volledig buiten mijn wereld. Het beeld uit die muziek komt totaal niet overeen met mijn wereldbeeld.
Maar ik wordt wel gedwongen om mee te zingen. Want dat moet. De jeugd wil vernieuwing, en ik ben jeugd, dus ik moet wel vóór zijn voor deze ontwikkeling. Maar dat ben ik dus niet. Ik zing liever een psalm van David, dat al eeuwen oud is, met orgelbegeleiding, dan een hippe song van Sela.
Na een ‘Opwekkingsdienst’, met veel nieuwe liederen, wil ik snel naar huis. Tijd om mijn eigen muziek op te zetten. Dat wordt dan vaak stevige kost. Bob Dylan (altijd wel goed), Tom Waits, Nick Cave. Een goede compensatie voor het zoetsappige uit de kerk.
Maar ben ik dan zo uniek? Ben ik de enige jongere die vervreemd raakt van mijn eigen generatie? De dictatuur van mijn zuil is nu de dictatuur van Opwekking. En dat bevalt me niet.
Het is alsof ik een Syrische Opstand in mij ervaar. Waarbij “Opwekking” gelijk staat aan Assad. Dat is vanzelfsprekend geen compliment. Ik weet dat ik het nu sterk neerzet, domi, maar dat moet ik wel doen. Anders komt mijn boodschap niet over.
Help me, vriend. Anders radicaliseer ik. En dat is voor niemand goed.’

Geen opmerkingen:

Een reactie posten